دیکتاتوری امری است ظالمانه و ناپسند که توسط حاکمان مستبد، مستکبر، خودخواه و ثروت اندوز بر مردم مظلوم تحمیل می شود. در حوادث پس از انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری، عدهای با طرح شعار عوام فریبانهی"مرگ بر دیکتاتور" سعی کردند که جریان پیروز در انتخابات را به نادیده گرفتن حقوقشان متهم کنند. اما سوالی که مطرح است این است که به واقع دیکتاتوری را در جامعه چه کسانی بسط و گسترش میدهند ؟ و یا اینکه دیکتاتورهای واقعی در جامعه امروزی ما چه کسانی هستند؟ برای تشریح این موضوع تنها کافی به معنای حقیقی واژهی دیکتاتور توجه کنیم. آنچه تاریخ گذشتگان ما می گوید این است که دیکتاتورها افرادی بودند که همواره از مردم عادی تحت حاکمیت خویش دور بودند و تنها با قشر مرفه و ثروتمند جامعه در ارتباط بودهاند و از حکومتی که ریاست آن را بر عهده داشتند فقط و فقط به فکر مال اندوزی برای خویش ویا نزدیکانشان بودهاند. حلقهی قدرت در این نوع حکومتها همواره محدود به عدهای انگشت شمار است که آنها نیز از نظری خونی و فکری بستگی زیادی با حاکم مستبد دارند. با این اوصاف دیکتاتور واقعی آیا در دوران هشت ساله سازندگی و هشت ساله اصلاحات بوده یا نه در دوره 4 ساله دولت خدمتگزار و عدالت محور؟ با نگاهی کوتاه در مورد دوران 4 ساله دکتر احمدینژاد می توان فهمید که ایشان از اموال بیتالمال به نفع خویش و یا نزدیکانش بهره نگرفته است. آیا غیر از این است که ایشان 60 سفر استانی داشتهاند؛ به طوری که به دور افتادهترین و محرومترین نقاط این مرز و بوم عزیز سرکشی کرده و مشکلات آنان را بررسی و حل نمودهاند. اصولاً می توان دیکتاتور بود و به فکر مستضعفین و محرومین جامعه بود؟ فردی که حتی غذای روزانه خویش را از منزل می آورد و در این مدت حتی از حقوق دریافتی به حق ریاست جمهوری ریالی دریافت نکرده است و تنها منبع درآمدی ایشان از طریق هیئت علمی دانشگاه و تدریس در آنجاست؛ چگونه می توان باور کرد که فردی که حالات روحیاش در نوع تعامل با مردم پایین دست جامعه در ابتدای دوران تصدی ریاست جمهوری با حال حاضرش هیچ تفاوتی ایجاد نشده بلکه از قبل نیز ارادتش به مردم مستضعف بیشتر شده دیکتاتور باشد!؟ کسی که خود را نه تنها بالاتر از مردم نمیداند بلکه خود را خادم و خدمتگزار مردم میداند دیکتاتور باشد؟ شاید منظور عدهای از دیکتاتور این است که چرا با ما با قانون رفتار می کنید، ما حقمان بیش از قانون است!؟ این نوع رفتار خود منجر به یک دیکتاتوری میگردد که میتوان به آن "دیکتاتوری مدرن" گفت. دیکتاتوری که اگر خواستههای غیر قانونی ما برآورده نشد دست به نافرمانی مدنی، ایجاد اغتشاش، ناامنی، تخریب شخصیت جریان مقابل، مظلوم نمایی و محکوم کردن نظام حاکم به نادیده گرفتن خواستههای معترضین زد. حال بهتر است نگاهی مختصر به دوران اقای هاشمی رفسنجانی کنیم. ایشان در دوران هشت ساله ریاست جمهوری خویش هیچ گونه تعاملی با مردم پاییندست نداشت و تنها با اقلیت ثروتمند و مرفه جامعه که حول ایشان جمع شده بودند حلقه بستهی قدرت-ثروتی را ایجاد کرد که موجب شکلگیری مافیای قدرت -ثروت شد. مافیایی که دیکتاتوری مدرن را کلید زد و هر جایی که مخالفی میدید به طریقی آن را از میان بر می داشت؛ نمونهی این دیکتاتوریها، قتلهای زنجیرهای است که در دهه 70 اتفاق افتاد. افرادی از این دست تنها کافی است که خود در قدرت نباشند، رقیب مقابل را از هر طریق می خواهند که به زانو در آورند. در دیکتاتوری مدرن اگر منافع فرد یا گروه تأمین نشد بایستی از هر طریقی کاری کرد که مشروعیت و مقبولیت حاکم قانونی از بین برود. برایشان فرقی نمی کند که چه کسی باشد؛ مهم آن است رقیب مانعی برای رسیدن آنها به اهدافشان است. در حوادث پس از انتخابات دیکتاتوری مدرن بارها از سوی جریان سوختهی اصلاحات کلید خورد. فریب مردم با اعلام اینکه در انتخابات تقلب گستردهای رخ داده است و تکرار آن از طریق رسانههای تحت امرشان. اردوکشی خیابانی و به میدان آوردن عدهای آشوبگر که اساساً نه نظام را قبول دارند ونه در انتخابات شرکت کردهاند به عنوان اهرم فشاری بر جریان پیروز در انتخابات، زیر سوال بردن مبانی حکومتی نظام جمهوری اسلامی نظیر ولایت فقیه برای آنکه این ذهنیت را در جامعه ایجاد و سپس رشد و تقویت کنند که نظام به رأی مردم خیانت کرده است و اصولاً نظام برای مردم ارزشی قائل نیست. تمام اینها اجزای یک کودتای رنگین یا مخملین هستند. اساساً خود کودتای رنگین نوعی دیکتاوری مدرن است که تفاوت آن با دیکتاتوری فاشیستی و نازیستی در فریب مردم برای شکلدهی و اجرای آن است. در ظاهر هیچ گونه دیکتاتوری نیست، چون که ذات این نوع دیکتاتوری در فریب مردم با مفاهیمی همچون آزادی، دموکراسی، مبارزه با دیکتاتور و احقاق حقوق حقهاشان است، افراد کمتر متوجه میشوند که تحت دیکتاتوری و سوء استفادهی عدهای فریبکار واقع شدهاند.
چند روز پیش آقای هاشمی رفسنجانی گفتند که: قانون اساسی حق را به مردم میدهد. بحث اینجاست که کسی نگفت که قانون اساسی حق را از آن مردم نمیداند. شاید تعبیر ایشان از مردم، قشر مرفه و ثروتمند جامعه یا به تعبیر امام (ره) مرفهین بیدرد هستند. اگر قانون اساسی حق را از آن مردم می داند پس چرا رأی 17 میلیونی دوره نهم ریاست جمهوری و رأی 24 میلیونی دوره دهم ریاست جمهوری مردم به دکتر احمدینژاد را نمیخواهند بپذیرند؟ و در مقابل آن توطئه و فتنهگری میکنند؟ چرا مردم مخالف ایشان اصلاً جزء مردم حساب نمیشوند و فقط و فقط مردم همانهایی هستند که دور آنها جمع میشوند. چرا فردی که در یک روستای دورافتاده با کمترین امکانات زندگی می کند جزء مردم محسوب نمیشود!؟
بنابراین میتوان به این نتیجه رسید که مقاومت و سرکشی مافیای قدرت- ثروت در برابر نه 24 میلیونی به آنها و رأی قاطع به رئیس جمهور مردمی و خدمتگزار خود یک دیکتاتوری مدرن است. دیکتاتوری که در قالب طرح عناوینی همچون اینکه صدای مخالف هم بایستی شنیده شود و یا اینکه فضای نقد و اعتراض در جامعه بایستی وجود داشته باشد در حال اشاعه از سوی این جریان سوخته است. آقای هاشمی رفسنجانی بهتر است که رجوعی به دوران هشت ساله ریاست جمهوری خویش کنند تا شاید به شکاف بین دولت و مردم که در زمان ایشان ایجاد شد پی ببرند. شکافی که سبب شد در جامعه، نظام طبقاتی شکل گیرد و حرف مرفهین بیدرد بر مردم عادی برتری و اولویت داشته باشد که این خود عاملی برای شکلگیری دیکتاتوری مدرن در زمان ایشان بود.
سید محمد موسوی خوئینیها دروس طلبگی را در خردسالی در قزوین آغاز کرد. در سال ۱۳۴۰ راهی قم شد و شاگرد افرادی چون مصطفی اعتمادیان، جعفر سبحانی، حسینعلی منتظری، محمدباقر سلطانی طباطبایی و محمدتقی طباطبایی نشست.
پیش از اقدام دانشجویان مسلمان پیرو خط امام در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ برای حمله به لانه جاسوسی آمریکا، او به آنها اطمینان داد که امام خمینی با این اقدام مخالف نیست و در جریان گروگانگیری و اقامت دانشجویان در سفارت آمریکا واسطه آنان و امام خمینی و شخص محوری در تصمیمات آنان بود. به همین جهت به رهبر معنوی دانشجویان خط امام شهرت دارد. او همچنین نماینده امام خمینی در شورای سرپرستی صدا و سیما بود که پس از پیروزی بنی صدر در انتخابات ریاست جمهوری از این سمت استعفا داد و وارد مجلس شد. او در دوره اول مجلس نایب رئیس مجلس شد. سپس در سال ۱۳۶۴ از سوی امام خمینی به دادستانی کل کشور و عضویت در شورای عالی قضائی منصوب شد. در سال پایانی عمر امام خمینی نیز از سوی ایشان به عضویت در شورای بازنگری قانون اساسی منصوب شد.
خوئینیها در دوران پس از امام (ره) برخلاف دهه اول جمهوری اسلامی پستهای چندان مهمی بر عهده نداشت. او در سال ۱۳۶۸ مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام را تأسیس کرد که تعدادی از فعالان دانشجویی دوران انقلاب و اصلاحطلبان دهه بعد در آن فعالیت میکردند. در سال ۱۳۶۹ در حالی که نماینده دوره اول مجلس خبرگان بود به همراه تعداد زیادی از دیگر اعضای مجمع روحانیون مبارز برای نمایندگی در دوره دوم مجلس خبرگان رهبری رد صلاحیت شد. در سال ۱۳۷۰ برای شرکت در انتخابات مجلس چهارم تأیید صلاحیت شد ولی در اعتراض به رد صلاحیتهای گسترده از کاندیداتوری انصراف داد. فعالیت مهم او تأسیس روزنامه سلام بود که انتقادات همفکران خوئینیها نسبت به سیاستهای هاشمی رفسنجانی را منعکس میکرد. روزنامه سلام در سال ۱۳۷۸ توقیف شد. در سال ۱۳۸۴در پی استعفای مهدی کروبی مجمع روحانیون مبارز خوئینیها را به عنوان دبیر مجمع برگزید. فردی که از زمان تسخیر لانه جاسوسی در اول دهه 60 پرچم رهبری گروه موسوم به خط امامی ها را در دست داشت، در دهه 70 اولین چرخشها را در افکار این جریان صورت میدهد. روزنامه سلام تحت مدیریت او محمل اصلی این بازنگری در سیاست ها و دیدگاه های انقلابی جریان چپ است و به باور بسیاری از ناظران سیاسی دو عامل عمده در تغییر نگرش او نسبت به حکومت و سیاست مؤثر بودهاند. اول مناصب کلیدی که دهه 60 در اختیار او بوده و بعد از رحلت امام از دست میدهد و دوم ناکامی طرحهایی که او و همقطارانش برای تسخیر جایگاه رهبری پس از امام در سر میپروراندند.
اما اینها تمام ماجرای زندگی موسوی خویینیها نیست. نشریات فرانسوی «لوموند» و «پاری ماچ» و هفته نامه انگلیسی «اکونومیست» در سالهای 1985 و 1986 گزارشهای تأمل برانگیزی از پیشینه موسوی خوئینیها (دبیرکل مجمع روحانیون مبارز) منشر نمودهاند. بخشی از این گزارشها در سال 1381 در کتابی به نام "شنود اشباح" منتشر گردید که سریعاً با واکنش تند وزارت ارشاد دولت اصلاحات خاتمی مواجه شده و پس از جمعآوری نسخههای کتاب مذکور از بازار، هیچگاه مجوز انتشار مجدد برای این کتاب صادر نشد. بنابراین گزارش در فصل "پاتریس لومومبا" ی این کتاب آمده است: از نشریه فرانسوی «پاری مارچ» - 28/06/1985 این مرد اسرارآمیز حجت الاسلام محمد موسوی خوئینیها» ست. مدتها تمام دستگاههای پلیس جهان پس از واقعه خونین مسجد اعظم مکه که منجر به مرگ صدها نفر در فاصله سالهای ۱۹۸۰-1979 شد در جستجوی او بودند. او حتی بدون این که پلیس فرانسه متوجه شود، سفر کوتاهی به پاریس انجام داد و در پاییز سال 1983 سه روز در سفارت ایران در پاریس اقامت کرد و هنگامی که پلیس متوجه حضور او شد به «بروکسل» گریخت . اشخاص وارد به امور کرملین، معتقدند که او یار «کا.گ.ب» در ایران و دوست قدیمی «حیدر علی اف» عضو دفتر سیاسی شوروی است.(«علی اف» اجداد ایرانی دارد و در گذشته 17 سال رئیس پلیس مخفی آذربایجان بوده است). دوستی آنها از دهه 1960 در مجارستان شروع شد. در آن زمان «آندروپف» سفیر شوروی در مجارستان بود و خوئینیهای جوان در بوداپست دانشجو بود و قبل از «لیسانسه» شدن به آلمان شرقی رفت و بالاخره لیسانس خود را در دانشگاه "پاتریس لومومبای موسکو" گرفت. خوئینیها در گذشته در اردوگاههای یمن جنوبی و جنوب لبنان آموزش دیده، و بیقید و شرط «جورج حبش» را تحسین میکند. در دهه 1970 اکثر سرویسهای اطلاعاتی، خبر از رفت و آمدهای او به بغداد و الجزیره، ژنو، مسکو، طرابلس، و وین میدادند. وی با ژنرال «پناهیان« کمونیست قدیمی که در سالهای 1944 تا 45 رئیس ستاد ارتش خلق جمهوری مهاباد بود نیز ملاقات داشت. خوئینیها که از سال 1975 در آلمان شرقی مستقر شده بود، تعلیمات خود را از «مارکوس ولف» ژنرال آلمان شرقی و رئیس سرویسهای مخفی برلین شرقی دریافت میداشت.
"محمدحسین صفار هرندی" وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی در نشست مجمع جوامع اسلامی دانشجویان دانشگاههای سراسر کشور که تقریباً یک ماه پیش در دفتر این اتحادیه برگزار شده بود در سخنرانی خود در مورد موسوی خویینیها می گوید که: موسوی خوئینیها در یکی از کلاسهای درسش در یکی از واحدهای دانشگاه آزاد عنوان میکند که ولایت مطلقه فقیه اساساً مسئله قابل قبولی نیست و نمیشود آن را پذیرفت. از وی سوال میشود که شما که جزو گروه محوری بودید که در زمان امام کسانی را که نسبت به مسأله ولایت فقیه تشکیک عملی کرده بودند به ضدیت با اسلام متهم کرده و گفتید که ضد انقلاب و طرفدار اسلام آمریکایی هستید پس چطور این حرف را میزنید؟ وی اضافه کرد: موسوی خوئینیها گفته بود که من زمان امام(ره) هم ولایت مطلقه را قبول نداشتم اما از آن جایی که امام جاذبه فوقالعادهای داشت و ما نیز از شاگردان ایشان بودیم رویمان نمیشد که جلوی امام مخالفت کنیم اما حالا که این شرایط نیست، من میگویم که از ابتدا هم این مسأله را قبول نداشتهام.
و درود خدا بر او ، فرمود: بخشندگى ، نگاهدارندة آبروست ، و شکیبایى با مصیبت هاى شب و روز و آن کس که با رأى خود احساس بى نیازى کند به کام خطرها افتد ، شکیبایى با مصیبت هاى شب و روز پیکار کند ، و بى تابی، زمان را در نابودى انسان یارى دهد ، و برترین بى نیازى ترک آروزهاست، و چه بسا عقل که اسیر فرمانروایى هوس است؛ حفظ و به کار گیرى تجربه رمز پیروزى است، و دوستى نوعى خویشاوندى به دست آمده است ، و به آن کس که به ستوده آمده و توان تحمل ندارد اعتماد نکن.
نهج البلاغه حکمت 211
قدرت و زورگویى
و درود خدا بر او ، فرمود : هر کس قدرت به دست آورد(قدرت منهای دین) ، زورگویى می کند.
نهج البلاغه حکمت 160
ارزش مشورت و پرهیز از خودمحورى
و درود خدا بر او ، فرمود : هر کس خود رأى شد به هلاکت رسید، و هر کس با دیگران مشورت کرد ، در عقل هاى آنان شریک شد.
نهج البلاغه حکمت 161
از کبر و نخوت بر حذر باشید . آگاه باشید شما در سرکشی و ستم مبالغه کردید و در زمین با دشمنی آشکار با خداوند فساد براه انداختید و با صراحت با مؤمنان به مبارزه و جنگ پرداختید زنهار زنهار شما را به خدا سوگند از کبر و نخوت تعصب آمیز و تفاخر جاهلی برحذر باشید که آن مرکز پرورش کینه و بغض و جایگاه وسوسه های شیطان است که ملتهای پیشین و امتهای قرون گذشته را فریفته است تا آنجا که آنها در تاریکیهای جهالت فرو رفتند و در گودالهای هلاکت سقوط کردند و به سهولت و آسانی در آنجا که میخواست کشانیده شدند کبر و نخوت و عصبیت امری است که قلبها در داشتن آنها با هم شبیهند و قرنها پی در پی براین وضع گذشته اند کبر و غرور در دل افراد به قدری است که سینه ها از آن به تنگی گرائیده اند .
نهج البلاغه خطبه شماره 192
من جریان عثمان را برایتان خلاصه می کنم : استبداد ورزید چه بد استبدادی و شما ناراحت شدید و از حد گذراندید و خداوند در این مورد حکمی دارد که درباره مستبدان و افراط گران جاری می شود و هر کدام به واکنش اعمال نادرست خود گرفتار می شوند .
نهج البلاغه خطبه 30
سپس در کارهای کارمندانت بنگر و آنها را با آزمایش و امتحان به کار وادار و از روی میل و استبداد آنها را به کاری واندار زیرا استبداد و تسلیم تمایل شدن کانونی از شعبه های جور و خیانت است
نهج البلاغه نامه شماره 53
امام صادق (ع) : از رسول خدا (ص) سوال شد محبوبترین مردم در پیشگاه خدا کیست ؟ پیامبر (ص) فرمود : کسی که بیشترین سود و خدمت را به مردم عرضه نماید.
بحار الانوار جلد 73 صفحه 339
امام صادق (ع ) فرمود: ریشه و سر هر خطا کارى دوستى دنیا است.
اصول کافی جلد 4 صفحه 2
امام علی (ع) : هرکس خدمت دنیا کند دنیا او را به خدمت خواهد کشید و کسی که خدای سبحان را خدمت نماید خدا در خدمت او خواهد بود.
غررالحکم صفحه 712
رسول اکرم (ص) : بدبخت ترین مردم کسی است که آخرت خویش را به دنیایش بفروشد و بدبخت تر از او کسی است که آخرت خود را به خاطر دنیای دیگران از دست بدهد.
نهج الفصاحه صفحه 7
امام علی (ع) : روزی امام (ع) جابربن عبدالله انصاری را دیدند که ناراحت و غمگین بود و آهی سرد کشید.حضرت فرمودند ای جابر این آه را برای چه کشیدی از کمبود و ناراحتیهای دنیا جابر گفت : آری . امام (ع) فرمودند : ای جابر آنچه در دنیا موجب لذت میشود بر هفت پایه است : 1.خوردنی 2.آشامیدنی 3.بوئیدنی 4.پوشیدنی 5.همبستری 6.وسائل سواری 7.شنیدنی
اما بهترین خوردنیهای دنیا عسل است که آن استفراغ دهان زنبور عسل است و لذیذترین نوشیدنیهای دنیا آب است که از قعر خاک و دل زمین بدست می آید و بهترین بوئیدنیهای دنیا مشک است که خون ناف آهوست و بهترین پوشیدنیهای دنیا ابریشم است که لعاب دهان کرم ابریشم است و بهترین لذات دنیا لذت همبستری و زناشوئی است که آنهم عمل داخل نمودن آلت ادراری است در آلت ادرار دیگر و بهترین قسمت خوبی زن دربدترین عضو او قرار گرفته است و عالی ترین وسایل سواری در میان چهارپایان اسب است که آنهم کشنده صاحب خود است.و بهترین شنیدنیهای دنیا هم موسیقی است که آنهم از بزرگترین معاصی خداوند است.پس ای جابر دنیائی که دارای چنین مشخصاتی است شخص عاقل نباید برای آن آه بکشد جابر گوید پس از شنیدن این سخنان از زبان مولا (ع) دیگر دنیا برایم ارزشی نداشت.
بحارالانوار جلد 17
مصاحبه صمیمی نجف زاده احمدی نژاد در دانشگاه امیر کبیر
با رئیس جمهور بحث داغ دیکتاتوری
توضیحات احمدی نژاد راجع به شایعاتی احمدی نژاد : صداقت و اخلاص از
مبنی بر ارتباط با امام زمان (عج) ویژگی های دانشجو است.
توضیحاتی درباره دیکتاتوری شاه
حرکات موزون اوباما در یک علی(ع) از فتنه می گوید . . .
پارتی شبانه سخنرانی استاد حسن رحیم پور
(قسمت دوم)
واژه نفاق ، کلمه جدیدی نیست. بلکه آنچه این واژه را در تاریخ شکوهمند 30 ساله انقلاب اسلامی برجسته تر از پیش می کند ، تلفیق این واژه با مضامین دینی و ارزش های اصیل انقلاب اسلامی است که در حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم از سوی برخی از انقلابیون دهه 60 صورت گرفت. لذا به این نوع نفاق می توان نامی را نهاد که دربرگیرندهی جهت گیری های "جریان سوختهی " بیان شده باشد. "نفاق جدید" مفهومی است که بی شک در حوادث پس از انتخابات بارها در محافل سیاسی از آن یاد شده است. به همین منظور برای آشنایی بهتر با مفهوم نفاق جدید بهتر آن است که به بررسی دوران خلافت علی (ع) که حقیقتاً دوران سراسر فتنه و نفاق بود بپردازیم.
وقتی علی (ع) به حکومت رسید بسیاری از صحابه رسول الله ، حاضر به همراهی با وی نشدند؛ البته بسیاری از آنان نظیر طلحه و زبیر ابتدا به ساکن مخالفت را شروع نکردند. مشی، شروط، ملاک های تقدم امیرالمومنین (ع) و ... مواردی بود که آرایش جدیدی از صحابه به نمایش گذاشت. به طوری که امیرالمومنین (ع) برای اقناع آنان به قرآن مراجعه نکردند زیرا آنان خود را همطراز علی (ع) در درک وحی می دانستند و در عرصه تفسیر نیز مدعی بودند.
علی (ع) در نهروان در مواجهه با خوارج به ابن عباس گفت: "برای آنان قرآن نخوان بلکه از پیامبر(ص) حدیث بیاور". احادیث پیامبر(ص) نیز کارگر نشد و شد آنچه نباید می شد و امیرالمومنین (ع) از آنان مایوس شد و به سراغ "رویش اسلام" رفت. مقام معظم رهبری بعد از صدور حکم محکومیت عبدالله نوری، در نماز جمعه تهران فرمودند: امیرالمومنین (ع) هر موقع شمشیر می خواست مالک، هر موقع زبان می خواست ابن عباس و... بنابراین مالک، ابن عباس، محمد ابن ابی بکر، ابن حاتم طائی و ... کسانی بودند که پیامبر را درک نکرده بودند اما با همه وجود و بدون هیچ چشم داشتی در خدمت امیرالمومنین(ع) بودند و جزء رویش های اسلام به شمار آمدند. در مقابل نیز کسانی که خود را صحابه و یاران نزدیک رسول خدا(ص) می پنداشتند تحمل عدل علی(ع) برایشان بسیار سنگین می نمود و به همین سبب فتنه ای را به پا کردند که به "جمل" شهرت یافت. فتنه ای که در یک طرف آن صحابه و همسر پیامبر یعنی طلحه و زبیر و عایشه بودند؛ طلحه وزبیری که به طلحه الخیر و زبیر سیف الاسلام شهرت داشتند و در سوی دیگر آن علی (ع) بود که پیامبر خطاب به ایشان فرمودند: علی جان، من و تو پدران این امت هستیم. علی (ع) هر چه آنان را بر بازگشت به راه رسول خدا(ص) رهنمون کرد ، این ارشاد خاضعانه در آنان کار ساز نشد؛ به طوری که امیر المومنین(ع) در وصف احوال طلحه وزبیر در زمان رسول خدا(ص) و در دوران خلافت خویش این گونه می فرمایند: "چون رعد خروشیدند و چون برق درخشیدند، اما کاری از پیش نبردند و سرانجام سست گردیدند! ولی ما این گونه نیستیم، تا عمل نکنیم، رعد و برقی نداریم، و تا نباریم سیل جاری نمی سازیم."
در زمان امام حسن(ع) نیز این چنین بود. تنها صحابی بازمانده از زمان پیامبر اسلام(ص) در این عصر سعد ابن ابی وقاص بود. سعد ابن ابی وقاص همان کسی است که خلیفه دوم او را جزء شورای شش نفره حکمیت برای انتخاب جانشین خویش منصوب کرد. او فردی است که علی(ع) در خطبه شقشقیه نهج البلاغه در مورد او بیان می دارد که کینه بسیاری از حضرت داشت. او بیشترین خون را به دل امام حسن(ع) کرد و چون از صحابه بود ، مردمی که پیامبر را درک نکرده بودند وی را دارای مرجعیت دانستند و این چنین او مقابل امام زمان خویش قرار گرفت و پسر او نیز (عمر ابن سعد فرمانده لشکر یزید در روز عاشورا) در کربلا آن فاجعه تاریخی را به بار آورد. عبیدالله ابن عباس نیز چرب و شیرینی دنیای معاویه را برگزید و این چنین بود که حسن بن علی(ع) تنها ماندو ... و زمینه ذبح ذبیح الله در کربلا فراهم شد.
ادامه مطلب ...سید حسین خمینی کیست؟
سید مصطفی خمینی فرزند حضرت امام (ره) دو فرزند داشت که حاصل ازدواجش با دختر آیت الله شیخ مرتضی حائری فرزند آیتالله حاج شیخ عبدالکریم حائری موسس حوزه علمیه قم بود فرزند دختر،سیده مریم نام داشت که پزشک شد و چندی در امارات متحده عربی (دوبی) و اکنون در سوئیس زندگی میکند و فرزند پسر، سیدحسین خمینی است که طلبه و روحانی شد و در سالهای اول انقلاب اسلامی وارد عرصه سیاست شد.
آغاز انحرف درسیاست با حمایت از مجاهدین خلق
سید حسین خمینی هنگام انقلاب اسلامی درعنفوان جوانی قرار داشت و با سرنگونی رژیم مخلوع شاه از نجف به ایران بازگشت وی از همان ابتدا در طیف ابوالحسن بنیصدر و حامیان مجاهدین خلق قرار گرفت و حتی در مقابل چهرههایی نظیر علیاکبر هاشمیرفسنجانی، آیت الله صادق خلخالی و عبدالرحیم ربانیشیرازی موضعگیری نمود حمایت وی ازاین سازمان آنقدر شدت یافت که وی دراردیبهشتماه 1360 و در کوران تیره شدن روابط بنیصدر و مجاهدین خلق با امام(ره) و به طبع آن عزل بنیصدر، سید حسین طی یک سخنرانی درمشهد از بنیصدر حمایت نموده و به انتقاد از دکتر بهشتی و علی اکبر هاشمی رفسنجانی و توهین به محمد جواد باهنر پرداخت که هاشمی در کتاب خاطرات خود با عنوان عبور از بحران چنین می نویسد: «ساعت هفت صبح جلسه هیأت رئیسه داشتیم؛ در آن جلسه، سخنرانی پریروز حسین آقای خمینی در مشهد مطرح و به همه مطبوعات اطلاع داده شد که حرفهای او را ننویسند. ظهر، احمد آقای خمینی و آقای صانعی ناهار را مهمان من بودند ؛ در مورد حسین آقا و صحبتهای مشهد بحث شد؛ باید به هر نحو که شده سعی کنیم که محفوظ بماند؛ برخورد را صلاح ندانستیم و راه ارشاد را پیشنهاد کردیم ».
*برخورد قاطع حضرت امام با سید حسین
حضرت امام در نامه ای خطاب به سید حسین خمینی که متن آن درجلد14صحیفه نورآمده است با انتقاد شدید از وی، نوشته اند: «پسرم حسین خمینی! جوانی برای همه خطرهایی دارد که پس از گذشت آنها انسان متوجه میشود . من میل دارم کسانی که به من مربوط هستند در این کورانهای سیاسی وارد نشوند؛ من امید دارم که شما با مجاهدت در تحصیل علوم اسلامی و با تعهد به اخلاق اسلامی و مهار کردن نفس اماره بالسوء، برای آتیه مورد استفاده واقع بشوی؛ من علاوه بر نصیحت پدری پیر، به شما امر شرعی میکنم که در این بازیهای سیاسی وارد نشوی و واجب شرعی است که از این برخوردها احتراز کنی؛ من به شما امر میکنم به حوزه علمیه قم برگرد و با کوشش، به تحصیل علوم اسلامی و انسانی بپرداز.»
ابهام درسالهای انزوای سید حسین
پس از نامه حضرت امام، سید حسین راهی قم شد زندگی سید حسین از آن پس در سکوت خبری گذشت که روایات متعددی از چگونگی زندگی او در سالهای انزوا شده است برخی براین باورند که این سالها حسین مشغول فراگیری علوم دینی بوده و اما برخی هم معتقدند که این انزوا او را به سوی اعتیاد به مواد مخدر و در نتیجه ناتوانی در کسب معارف سوق داد. نکته قابل ذکر دیگر اینکه پس از وفات مرحوم حاج احمد آقا، هدایت مؤسسه تنظیم و نشر آثار، حرم و بیت امام به سید حسن فرزند سید احمد و نوه کوچکترامام سپرده شد این در حالی بود که سید حسین از لحاظ سنی از سید حسن بزرگتر بود.
ای بندگان خدا! شما را به ترس از خدا سفارش می کنم، و شما را از منافقان می ترسانم، زیرا آن ها گمراه و گمراه کننده اند، خطا کارند و به خطا کاری تشویق کنند، به رمگ های گوناگون ظاهر می شوند، از ترفندهای گوناگون استفاده می کنند، برای شکستن شما از هر پناهگاهی استفاده می کنند، و در هر کمینگاهی به شکار شما می نشینند. قلب هایشان بیمار، و ظاهرشان آراسته است، در پنهانی راه می روند، و از بیراهه ها حرکت می کنند.
وصف شان دارو، و گفتارشان درمان، اما کردارشان دردی است بی درمان. بر رفاه و آسایش مردم حسد می ورزند، و بر بلاء و گرفتاری مردم می افزایند، و امیدواران را نا امید می کنند. آن ها در هر راهی کشته ای، و در هر دلی راهی، و بر هر اندوهی اشک ها می ریزند(1)، مدح و ستایش را به یکدیگر قرض می دهند، و اگر داوری کنند اسراف می ورزند. آن ها برابر هر حقی باطلی، و برابر هر دلیلی شبهه ای، و برای هر زنده ای قاتلی، و برای هر دری کلیدی، و برای هر شبی چراغی تهیه کرده اند.
با اظهار یأس می خواهند به مطامع خویش برسند، و بازار خود را گرم سازند، و کالای خود را بفروشند.
سخن می گویند، اما به اشتباه و تردید می اندازند، وصف می کنند اما فریب می دهند، در آغاز، راه را آسان و سپس در تنگناها به بن بست می کشانند، آن ها یاوران شیطان و زبانه های آتش جهنم می باشند:«آنان پیروان شیطانند، و بدانید که پیروان شیطان زیان کارانند. مجادله 19»
نهج البلاغه خطبه 194
در فتنه ها ، چونان شتر دو ساله باش، نه پشتی دارد که سواری دهد، و نه پستانی تا او را بدوشند
نهج البلاغه حکمت 1
امام صادق (ع) : رسولخدا (ص) فرموده است : هر که یکسال پیش از مرگش توبه کند خداوند توبه اش را می پذیرد سپس فرمود : یکسال هم زیاد است هرکه یکماه پیش از مرگش توبه کند خدا توبه اش را بپذیرد سپس فرمود یکماه زیاد است هرکه یک هفته پیش از مرگش توبه کند خدا توبه اش را بپذیرد سپس فرمود : یک هفته زیاد است هر که یک روز پیش از مرگش توبه کند خدا توبه اش را بپذیرد سپس فرمود : یک روز زیاد است هرکه پیش از دیدار مرگ ( ملک الموت ) توبه کند خدا توبه اش را بپذیرد.
« اصول کافی، جلد 4 ، صفحه 174 »
تشکر و قدردانی رهبر انقلاب از دولت احمدی نژاد در مراسم حج
(توصیه خدمت رسانی به مردم . . . )
مار از پونه بدش میاد . . . علی(ع) از فتنه می گوید . . .
(مراسم نماز عید فطر 88) سخنرانی استاد حسن رحیم پور
(قسمت اول)