بیعت منفعت طلبانه

بیعت منفعت طلبانه

پس از آن که امام خمینی‌(ره) در سال 1368 به دیار حق تعالی شتافت، بسیاری از یاران و اصحاب امام(ره) نظیر هاشمی رفسنجانی، شیخ یوسف صانعی، مهدی کروبی و ... ،حضرت آیت الله خامنه‌ای(حفظ الله) را به عنوان جانشین امام(ره) و ولی فقیه انتخاب کردند، این در صورتی بود که مقام معظم رهبری در آن زمان با انتخاب خودشان به عنوان رهبر مخالفت کردند و تنها از این بابت که این مسئولیت عظیم بر روی زمین نماند و دشمنان انقلاب و اسلام نیز از شایعه‌پراکنی در مورد نظام جمهوری اسلامی در رابطه با انتخاب جانشین امام(ره) دچار اختلاف و ناتوانی شده‌اند، مأیوس شوند، این مسئولیت بزرگ و خطیر را پذیرفت. عده‌ای از همین آقایان نظیر شیخ یوسف صانعی پس از انتخاب رهبری به عنوان ولی فقیه در حمایت از حضرت آیت الله خامنه‌ای(حفظ الله) می گوید:

«من به عنوان یک مسأله شرعی می‌گویم که تخلف از فرمان آیت‌الله خامنه‌ای، گناه و معصیتی بزرگ و رد بر او... رد بر الله و موجب خروج از ولایت الله و ورود بر ولایت شیطان است.» (روزنامه جمهوری 22/3/68)

وی در دوران تصدی دادستانی کل کشور (61 تا 64) در مصاحبه با روزنامه اطلاعات می‌گوید:« تا نبض مسلمین در دست ولی فقیه نباشد، فشار و بدبختی ادامه خواهد داشت.» صانعی در دیدار با اعضای گشت‌های ثارالله در جواب این سؤال که چه کنیم برخی افراد به گشت‌ها جواب نمی‌دهند، می‌گوید:«آنها نمی‌توانند بگویند، آزاد هستم. خیر. تو آزاد نیستی، تو از این آزادی‌ می‌خواهی آزادی را ببری... باید اینها از شما بترسند، ضدانقلاب آنقدر باید از شما بترسد که عکس شما را ببیند فرار کند و اگر این جور شد مسلمان صددرصد هستید.» (روزنامه جمهوری 11/12/61)

پس از گذشت دو دهه از آن زمان همین آقایان با چرخشی 180 درجه‌ای، علیه رهبری انقلاب بیانه‌های تند و شدید اللحن صادر نمودند که در آنها می‌توان درخواست‌های طلبکارانه از رهبری را مشاهده کرد. جالب آنجاست مقام معظم رهبری هر موقع از این آقایان حمایت به حق نمودند از ایشان تعریف و تمجید می کردند، حال آنکه اگر رهبری به خاطر خطایی که از آنها سر زده باشد، از آنها انتقاد نماید در برابر ایشان موضع‌گیری می‌نمایند. نمونه این انتقاد مقام معظم رهبری از آقایان در نماز جمعه تاریخی 29 خرداد است که از رفتارهای ساختارشکنانه و غیر قانونی آنها انتقاد کردند و آنها را به بازگشت به مسیر اسلام و امام و انقلاب رهنمون کردند. ولی تا اینکه منافع آقایان به خطر افتاد حتی علیه رهبری هم موضع گیری تند و شدید همراه با تهدید صورت دادند. نمونه‌‌ای از این نامه‌های طلبکارانه را می‌توان به نامه هاشمی رفسنجانی که پس از مناظره تاریخی محمود احمدی‌نژاد و میرحسین موسوی صورت گرفت، اشاره کرد. نامه‌ای که در آن سراسر، رهبری را با لحنی تند و شدید مورد خطاب قرار داده و در بخش‌هایی نیز ایشان را تهدید کردند نام برد. البته پیش از اینها نیز در انتخابات ریاست حمهوری دوره نهم، مهدی کروبی در نامه‌ای تند به رهبری از نحوه برگزاری انتخابات توسط دوستان خویش در وزارت کشور انتقاد کرده بود و از مشاور رهبری و عضویت در مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز استعفا داده بود. به نظر می‌رسد حمایت این آقایان در دهه 60 از مقام معظم رهبری و اصرار بر جانشینی ایشان با این توهم همراه بوده است که ما با این حمایت خویش می‌توانیم از رهبری در هر دورانی باج‌خواهی کنیم؛ غفلت از اینکه رهبری فردی نیست که در برابر خواسته‌های طلبکارانه و غیر قانونی آقایان تسلیم شود. واقعاً چرا اینگونه است که اگر منافع شخصی ما تأمین شد از رهبر خویش دفاع کنیم، ولی زمانی که رهبری با خطاهای ما برخورد می‌کند و در برابر خواسته‌های نامشروع ما ایستادگی می‌کند، برای اینکه به خواسته‌های خویش برسیم حتی حاضریم به راحتی از رهبری عبور کنیم. آنچه با مطالعه تاریخ اسلام می توان به آن رسید این است که همواره این مسائل وجود داشته و عده‌ای فریبکار دنیاطلب از این کارها بسیار کرده‌اند. به عنوان نمونه می‌توان به دوران علی(ع) اشاره کرد که عد‌ه‌ای از صحابه پیامبر(ص) چه خونها که بر دل حضرت علی(ع) نکردند. نامه 58 علی(ع) در نهج البلاغه به طلحه و زبیر که در سال 36 هجری قمری نوشته شده و توسط عمران بن حصین فرستاده شده سیمای این افراد که بیعت منفعت طلبانه انجام داده‌اند را برای ما نمایان می‌کند.

«پس از یاد خدا و درود! شما می‌دانید-گرچه پنهان ‌می‌دارید-که من برای حکومت در پی مردم نرفته، تا آنان به سوی من آمدند، و من قول بیعت نداده تا که آنان با من بیعت کردند، و شما دو نفر-طلحه و زبیر- از کسانی بودید که مرا خواستند و بیعت کردند. همانا بیعت عموم مردم با من نه از روی ترس قدرتی مسلط بود، و نه برای به دست اوردن متاع دنیا. اگر شما دو نفر از روی میل و انتخاب بیعت کردید تا دیر نشده (از راهی که در پیش گرفته‌اید) باز گردید، و در پیشگاه خدا توبه کنید. و اگر در دل با اکراه بیعت کردید خود می‌دانید؛ زیرا این شما بودید که مرا در حکومت بر خویش راه دادید، اطاعت از من را ظاهر، و نافرمانی را پنهان داشتید. به جانم سوگند! شما از سایر مهاجران سزاوارتر به پنهان داشتن عقیده و پنهان‌کاری نیستید. اگر در آغاز بیعت کنار می‌رفتید (و بیعت نمی‌کردید) آسانتر بود که بیعت کنید و سپس به بهانه سرباز زنید. شما پنداشته‌اید که من کشنده‌ی عثمان می باشم؛ بیایید تا مردم مدینه کسی بین من و شما داوری کنند، آنان که نه از من طرفداری کرده و نه به یاری شما برخاسته، سپس هر کدام به اندازه‌ی جرمی که در آن حادثه داشته، مسئولیت آن را پذیرا باشد. ای دو پیر مرد! از آنچه در اندیشه دارید بازگردید، هم اکنون بزرگ‌ترین مسأله شما، عار است، پیش از آنکه عار و آتش خشمِ پروردگار، دامنگیرتان گردد. با درود. »

در حوادث پس از انتخابات مهدی کروبی در نامه‌ای به شیخ حسینعلی منتظری که از سوی امام طرد شده بود از حمایت‌های او از حرکت‌های ساختارشکنانه و غیر قانونی آنان تقدیر و تشکر کرده بود. حال آنکه در مسأله خلع منتظری از قائم مقام رهبری در دوران امام(ره) مهدی کروبی از پیش قراولان صدور بیانه علیه منتظری و حمایت از این اقدام شجاعانه امام(ره) بود. به وضوح می‌توان این تناقضات آشکار در رفتار سیاسی این طیف پی برد. می‌توان فهمید که حمایت آنان از جانشین شدن رهبر انقلاب تنها یک بیعت منفعت طلبانه‌ای بیش نبوده است. این در صورتی که شرایط پذیرش بیعت یاران و اصحاب امام(ره) با مقام معظم رهبری همان شرایط بیعتی است که در دوران امام(ره) بوده است؛ حال چگونه می‌شود که از بیعت خود سرباز می‌زنند و پیمان شکنی می‌کنند. علی(ع) در نامه 6 نهج البلاغه به معاویه که پس از جنگ جمل در سال 36 هجری قمری که توسط جریربن عبدالله فرستاده شد می‌فرمایند:

«همانا کسانی که با من بیعت کرده‌اند که ابابکر و عمر و عثمان، با همان شرایط بیعت کردند، پس از آنکه در بیعت حضور داشت نمی‌تواند خلیفه‌ای دیگر انتخاب کند، و آن کس که غایب بود نمی‌تواند بیعت مردم را نپذیرد. همانا شورای مسلمین از آنِ مهاجرین و انصار است، پس اگر بر امامت کسی گرد آمدند، و او را امام خود خواندند، خشنودی خدا هم در آن است. حال اگر کسی کار آنان را نکوهش کند یا بدعتی پدید آورد، او را به جایگاه بیعت قانونی باز می‌گردانند، اگر سرباز زد با اور پیکار می‌کنند، زیرا که به راه مسلمانان در نیامده، خدا هم او را در گمراهی‌اش رها می‌کند. »